شهادت امام حسن عسکری علیه السلام
بنام خدا
پدر،پدر مهربانم می دانم این اشکها آنقدر نیست که راه تو را برای رفتن سد کند و میدانم که دشمنان با پنجه های قساوت، تو را از آغوش قلبم خواهند گرفت، این دشمنان پای جهالت بر زمین می کوبند و فقط جان تو را طلب می کنند.
بعداز فوت امام حسن عسکری (علیه السلام) زمان ایستاد، ای وای! خانه چرا برجا مانده ای ؟ چرا ای آسمان در خود نپیچیده ای ؟ چرا بغض زمین نترکید؟ و چرا عالم فرو نریخت؟
مگرنه این است که فقط وفقط آسمان و زمین هر دو ، تنها در اجابت فرمان امام خویش آرام میگیرند.
دندان بر جگر نهادند ، خون بر لب آوردند، ولی دم نزدند. و در خویش شکستندو گریستند اما ضجه نزدند.
من ، نه فقط پدر که امامم را ،مرادم را، عشقم را، امیدم را و بهانه حیاتم را پیش چشمم پرپر می بینم .
پس حق دارم گریه کنم !؟
کجا می توانم عقده دل رابگشایم ، اینست مظلومیت تو و به تبع مظلومیت شیعیان تو.
کجا گریه کنند عاشقان تو بر مصائب تو ؟ کجا اشک بریزند دلدادگان تو بر مظلومیت تو ؟
و کجا ضجه بزند فرزند تو در فقدان تو؟
بعداز دفن امام یازدهم علیه السلام در خانه خودشان ، فرزند پنج ساله حضرت امام مهدی (علیه السلام) و مادرش و عمه اش سر قبر گریه می کردند که در خانه به صدا در آمد، خادم خانه که پیر نصیر نام داشت، رفت در را باز کند، از پشت در سئوال کرد، گفتند سربازان حکومت هستند و در تدفین دیدند امام فرزندی پنج ساله دارد، آمده اند ایشان را ببرند ، مادر و عمه وقتی این صدا را شنیدند به امام گفتند در سرداب خانه قایم شود، امام در حال رفتن بود که سربازها در را باز کردند و رفتن او را بسوی زیر زمین خانه دیدند، امام الزمان پله های سرداب با قدمهای کوچکش با اضطراب پائین آمد و به انتهای زیر زمین رسید و همانجا ایستاد.
و خدا خواست که امام ناپدید شود و دشمنانش او را نبینند و او آنها را می دید چندین روز نگهبان در سرداب گذاشتند ولی کسی از آنجا خارج نشد.
این یک برگی از تاریخ بود که ناپدید گشت که در قرنهای آینده به تاریخ بشریت اضافه می شود و تاریخ را متحول خواهد کرد.
و طبیعی است که خدا این جلال و عظمت را محصور یک جامعه و یک قرن نکند، و اگر چه قرنها سپری شود و این گنج نهفته بماند، امام، این چشمه زلال توحید، باید حیات خود را حفظ کند تا زمانی مناسب فرا رسد و زمینی مستعد بیابد و سر باز کند.
دو خصلت است که بهتر و بالاتر از آنها چیزی نیست، ایمان به خدا و سود رساندن به مردم.
وصال خداوند سفری است که جز با مرکب شب زنده داری بدست نمی آید.
باتخلیص : سیدمهدی شجاعی
